ਕੋਬਰਾ ਨੇ ਤਿੰਨ ਵਾਰੀ ਸਦਗੁਰੂ ਜੱਗੀ ਦੇ ਮਾਰਿਆ ਡੰਗ; ਜਾਣੋ ਕਿਵੇਂ ਬਚੀ ਜਾਨ

ਸਦਗੁਰੂ ਜੱਗੀ ਵਾਸੂਦੇਵ 5 ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਤੋਂ ਹੀ ਸੱਪਾਂ ਦੇ ਸ਼ੌਕੀਨ ਸਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਆਪਣੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਸੱਪ ਪਾਲਣੇ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੇ ਸਨ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਥੋੜ੍ਹਾ ਵੱਡੇ ਹੋਏ ਤਾਂ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਦੇ ਇਲਾਕੇ ਵਿੱਚ ਸੱਪ ਫੜਨ ਵਾਲੇ ਵਜੋਂ ਮਸ਼ਹੂਰ ਹੋ ਗਏ ਅਤੇ ਸੱਪਾਂ ਨੂੰ ਫੜ ਕੇ ਆਪਣੀ ਜੇਬ ਖਰਚੀ ਕਮਾਉਣ ਲੱਗ ਪਏ। ਅਰੁੰਧਤੀ ਸੁਬਰਾਮਨੀਅਮ ਨੇ ਹਾਲ ਹੀ ਵਿੱਚ ਪੇਂਗੁਇਨ ਦੁਆਰਾ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤ ਆਪਣੀ ਜੀਵਨੀ ‘ਯੁਗਨ ਯੁਗਨ ਯੋਗੀ: ਸਦਗੁਰੂ ਦੀ ਮਹਾਯਾਤਰਾ’ ਵਿੱਚ ਸਦਗੁਰੂ ਦੇ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਵਿਸਥਾਰ ਵਿੱਚ ਉਜਾਗਰ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਅਰੁੰਧਤੀ ਲਿਖਦੀ ਹੈ ਕਿ ਸਦਗੁਰੂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਤੋਂ ਜੇਬ ਖਰਚ ਲਈ ਇੱਕ ਰੁਪਿਆ ਵੀ ਨਹੀਂ ਲਿਆ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਛੇਵੀਂ-ਸੱਤਵੀਂ ਜਮਾਤ ਵਿੱਚ ਸਨ ਤਾਂ ਸੱਪਾਂ ਨੂੰ ਫੜਨ ਦਾ ਹੁਨਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਲਈ ਬਹੁਤ ਲਾਹੇਵੰਦ ਸਾਬਤ ਹੋਇਆ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਲਈ ਪੈਸੇ ਕਮਾਉਣ ਲੱਗੇ।ਸੱਪ ਫੜ ਕੇ 200 ਰੁਪਏ ਕਮਾ ਲੈਂਦੇ ਸਨ ਉਨ੍ਹੀਂ ਦਿਨੀਂ ਸਾਧ-ਗੁਰੂ ਘਰ ਕੋਲ ਇਕ ਵੱਡੀ ਕੇਂਦਰੀ ਸੰਸਥਾ ਸੀ, ਜਿਸ ਦੇ ਵਿਹੜੇ ਵਿਚ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਸੱਪ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ। ਉੱਥੇ ਹੀ ਛੋਟੇ ਸੱਪ ਨੂੰ ਫੜਨ ‘ਤੇ 25 ਰੁਪਏ ਅਤੇ ਕੋਬਰਾ ਵਰਗੇ ਵੱਡੇ ਸੱਪ ਨੂੰ ਫੜਨ ‘ਤੇ 50 ਰੁਪਏ ਮਿਲਦੇ ਸਨ। ਉਸ ਸਮੇਂ ਪੰਜਾਹ ਰੁਪਏ ਬਹੁਤ ਵੱਡੀ ਰਕਮ ਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਸਦਗੁਰੂ ਸ਼ਨੀਵਾਰ ਨੂੰ ਸੰਸਥਾ ਪਹੁੰਚ ਜਾਂਦੇ ਸੀ, ਉਹ ਦੁਪਹਿਰ ਤੱਕ 3 ਜਾਂ 4 ਸੱਪ ਫੜ ਕੇ ਡੇਢ ਸੌ ਤੋਂ ਢਾਈ ਸੌ ਰੁਪਏ ਕਮਾ ਲੈਂਦੇ ਸੀ। ਇੱਕ ਦਿਨ ਜੱਗੀ ਨੂੰ ਇੱਕ ਸੱਪ ਫੜਨ ਲਈ ਬੁਲਾਇਆ ਗਿਆ ਜੋ ਨੇੜੇ ਦੀ ਇੱਕ ਟਿਊਬ ਲਾਈਟ ਫੈਕਟਰੀ ਵਿੱਚ ਵੜ ਗਿਆ ਸੀ। ਜੱਗੀ ਨੇ ਜਦੋਂ ਉਸ ਸੱਪ ਨੂੰ ਫੜਿਆ ਤਾਂ ਸਾਰੇ ਹੈਰਾਨ ਰਹਿ ਗਏ। ਇਹ 12 ਫੁੱਟ ਦਾ ਕੋਬਰਾ ਸੀ।12 ਫੁੱਟ ਦਾ ਕੋਬਰਾ ਘਰ ਲੈ ਆਏ ਅਰੁੰਧਤੀ ਸੁਬਰਾਮਨੀਅਮ ਲਿਖਦੀ ਹੈ ਕਿ ਜੱਗੀ ਆਪਣੇ ਕੀਮਤੀ ਸ਼ਿਕਾਰ ਨੂੰ ਗੁਆਉਣਾ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸੀ। ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਉਸ ਸੱਪ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਘਰ ਲੈ ਆਏ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਮੰਜੇ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਛੁਪਾ ਦਿੱਤਾ। ਜਲਦੀ ਹੀ ਦੋਵੇਂ ਦੋਸਤ ਬਣ ਗਏ। ਹਾਲਾਂਕਿ ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ ਬਾਅਦ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਇਸ ਬਾਰੇ ਪਤਾ ਲੱਗਾ। ਮੰਜੇ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਸ਼ੀਸ਼ੀ ਵਿੱਚ ਰੱਖਿਆ ਕੋਬਰਾ ਉੱਚੀ-ਉੱਚੀ ਫੁਫਕਾਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਜੱਗੀ ਦੇ ਪਿਤਾ ਇਹ ਸੁਣ ਕੇ ਹੈਰਾਨ ਰਹਿ ਗਏ। ਜਦੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਮੰਜੇ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਝਾਕਿਆ ਤਾਂ ਉਹ ਦੰਗ ਰਹਿ ਗਏ। ਸਦਗੁਰੂ ਅਨੁਸਾਰ, ‘ਮੈਂ ਉਸ ਸੱਪ ਨੂੰ ਕੱਚ ਦੇ ਵੱਡੇ ਸ਼ੀਸ਼ੀ ਵਿਚ ਰੱਖਿਆ ਸੀ, ਜੋ ਮੈਨੂੰ ਟਿਊਬ ਲਾਈਟ ਵਾਲਿਆਂ ਨੇ ਤੋਹਫ਼ੇ ਵਿਚ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਇਸ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸੱਪ ਰੱਖ ਸਕਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਸ਼ੀਸ਼ੀ ਦੇ ਮੂੰਹ ਨੂੰ ਅੰਸ਼ਕ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਬੰਦ ਕਰ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਸੱਪ ਨੂੰ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਸ਼ੀਸ਼ੀ ਵਿੱਚ ਰੱਖਦਾ ਅਤੇ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਸਕੂਲੋਂ ਮੁੜਦੇ ਤਾਂ ਉਹ ਇਸ ਨੂੰ ਬਾਹਰ ਕਿਤੇ ਲੈ ਜਾਂਦੇ, ਇਸ ਨੂੰ ਘੁਮਾ ਕੇ ਵਾਪਸ ਸ਼ੀਸ਼ੀ ਵਿੱਚ ਪਾ ਦਿੰਦੇ…’ਜਦੋਂ ਕੋਬਰਾ ਨੇ ਡੰਗ ਲਿਆ ਸੱਪਾਂ ਨੂੰ ਫੜਨ ਦੀ ਆਦਤ ਸਦਗੁਰੂ ਲਈ ਮੁਸੀਬਤ ਬਣ ਗਈ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਮਸਾਂ ਹੀ ਜਾਨ ਬਚੀ। ਅਰੁੰਧਤੀ ਸੁਬਰਾਮਨੀਅਮ ਲਿਖਦੇ ਹਨ ਕਿ ਇੱਕ ਵਾਰ ਜੱਗੀ ਪਹਾੜੀ ਉੱਤੇ ਇੱਕ ਚੱਟਾਨ ਵਿੱਚ ਪਈ ਦਰਾੜ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਕੋਬਰਾ ਖਿੱਚ ਰਹੇ ਸੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਇਹ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਅੰਦਰ ਇੱਕ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਦੋ ਸੱਪ ਸਨ। ਇਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕਿ ਉਹ ਕੁਝ ਸਮਝ ਪਾਉਂਦੇ, ਦੂਜੇ ਕੋਬਰਾ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ‘ਤੇ ਹਮਲਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਜ਼ਹਿਰੀਲੇ ਦੰਦਾਂ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪੈਰਾਂ ਵਿਚ ਤਿੰਨ ਵਾਰ ਡੰਗ ਲਿਆ। ਅਖੀਰ ਵਾਰੀ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਖ਼ਤਰਨਾਕ ਢੰਗ ਨਾਲ ਹਮਲਾ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਇਸ ਸੱਪਾਂ ਦੇ ਦੰਦਾਂ ਨੇ ਪੈਰਾਂ ਦੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਦਾ ਮਾਸ ਉਤੇ ਵੱਢ ਲਿਆ ਸੀ। ਸਦਗੁਰੂ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਜਦੋਂ ਸੱਪ ਦਾ ਜ਼ਹਿਰ ਤੁਹਾਡੇ ਸਰੀਰ ਵਿੱਚ ਦਾਖਲ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਇੱਕ ਵੱਖਰੀ ਕਿਸਮ ਦਾ ਦਰਦ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਦਰਦ ਇੰਜੈਕਸ਼ਨ ਵਰਗਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਮੇਰੇ ਸਰੀਰ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ ਸੀ, ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਕਿੰਨਾ ਕੁ ਹੈ।ਘਰ ਪਹੁੰਚ ਕੇ ਜੱਗੀ ਨੇ ਸੱਪ ਦੇ ਡੰਗਣ ਬਾਰੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਦੱਸਿਆ। ਉਹ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ- ‘ਪਹਿਲਾਂ ਮੈਂ ਇਸ ਬਾਰੇ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਸੂਚਿਤ ਕਰਨ ਬਾਰੇ ਸੋਚਿਆ। ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਹਸਪਤਾਲ ਲੈ ਜਾ ਸਕਦੇ ਸਨ ਜਾਂ ਕੁਝ ਹੋਰ ਕਰ ਸਕਦੇ ਸਨ। ਫਿਰ ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਰਹਿਣ ਦਿਓ। ਮੇਰੀਆਂ ਪਲਕਾਂ ਥੋੜੀਆਂ ਭਾਰੀਆਂ ਸਨ ਅਤੇ ਝੁਕ ਰਹੀਆਂ ਸਨ, ਪਰ ਮੈਂ ਠੀਕ ਸੀ। ਮੈਂ ਕੁਝ ਯੋਗਾ ਕੀਤਾ, ਜਲਦੀ ਖਾਣਾ ਖਾਧਾ ਅਤੇ ਸੌਂ ਗਿਆ। ਕਰੀਬ ਬਾਰਾਂ ਘੰਟੇ ਬਾਅਦ ਜਾਗ ਪਈ। ਕਾਲੀ ਚਾਹ ਕਾਰਗਰ ਸਾਬਤ ਹੋਈ ਅਤੇ ਮੇਰੀ ਜਾਨ ਬਚ ਗਈ…’ਕਿਵੇਂ ਫੜ ਲੈਂਦੇ ਸੱਪ? ਸਦਗੁਰੂ ਜੱਗੀ ਵਾਸੂਦੇਵ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਮੈਂ ਬਿਨਾਂ ਲਾਠੀ ਦੇ ਸੱਪ ਨੂੰ ਫੜਨ ਜਾਂਦਾ ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਰੁਕਣ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰਦਾ। ਫਿਰ ਫਨ ਚੁੱਕਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ, ਉਹ ਇਸਨੂੰ ਦਬਾ ਕੇ ਫੜ ਲੈਂਦਾ। ਸਪੇਰੇ ਵੀ ਅਜਿਹਾ ਹੀ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਮੈਂ ਫਨ ਚੁੱਕੇ ਗੁੱਸੈਲ ਕੋਬਰਾ ਕੋਲ ਜਾਂਦਾ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਸਿੱਧਾ ਫੜ ਲੈਂਦਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਕਈ ਸਾਲਾਂ ਤੱਕ ਅਜਿਹੇ ਕਾਰਨਾਮੇ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ। ਮੈਂ ਇਹ ਨਹੀਂ ਕਹਿ ਸਕਦਾ ਕਿ ਅੱਜ ਮੇਰੇ ਵਿੱਚ ਇਹ ਕਰਨ ਦੀ ਫੁਰਤੀ ਹੈ ਜਾਂ ਨਹੀਂ, ਪਰ ਉਸ ਸਮੇਂ ਮੈਂ ਇਹ ਬਹੁਤ ਆਤਮ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨਾਲ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਉਨ੍ਹੀਂ ਦਿਨੀਂ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੀ ਸੂਝ-ਬੂਝ ਰਾਹੀਂ ਸੱਪਾਂ ਦੀ ਮੌਜੂਦਗੀ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਜੰਗਲ ਵਿਚ ਸੱਪਾਂ ਨੂੰ ਬੜੀ ਆਸਾਨੀ ਨਾਲ ਪਛਾਣ ਲੈਂਦਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਉਸਦੀ ਗੰਧ ਦੁਆਰਾ ਲੱਭ ਕੇ ਫੜ ਲੈਂਦਾ।