ਧਰਤੀ ਨੂੰ ਮਾਨਵਤਾ ਲਈ ਸਵਰਗ ਬਣਾਉਂਣ ਵਾਲੇ ਬ੍ਰਾਜ਼ੀਲ ਸੀਨੀਅਰ ਸਿਟੀਜਨ

ਧਰਤੀ ਨੂੰ ਮਾਨਵਤਾ ਲਈ ਸਵਰਗ ਬਣਾਉਂਣ ਵਾਲੇ ਬ੍ਰਾਜ਼ੀਲ ਸੀਨੀਅਰ ਸਿਟੀਜਨ ਪਟਿਆਲਾ : ਬ੍ਰਾਜ਼ੀਲ ਵਿਖੇ ਇੱਕ ਸੀਨੀਅਰ ਸਿਟੀਜਨ ਜੋੜੀ, ਲੇਲੀਆ ਅਤੇ ਸਬਸਟੀਓ ਨੇ ਵਿਸ਼ਵ ਵਿੱਚ, ਆਪਣੇ ਪਿਆਰੇ ਦੇਸ਼ ਦੀ ਧਰਤੀ ਮਾਤਾ ਨੂੰ ਸਵਰਗ ਬਣਾਉਣ ਦਾ ਰਿਕਾਰਡ ਬਣਾਇਆ ਹੈ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਹਰਰੋਜ ਲਗਾਤਾਰ ਦਿਲੋਂ ਯਤਨ ਕਰਦੇ ਹੋਏ, 18 ਸਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਦੇਸ਼ ਦੀ ਧਰਤੀ ਤੇ 20 ਲੱਖ ਪੋਦੇ ਲਗਾਏ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਦੇਖਭਾਲ ਕਰਕੇ ਆਪਣੇ ਦੇਸ਼ ਦੀ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਏਕੜ ਬੰਜਰ ਜ਼ਮੀਨਾਂ, ਪਹਾੜਾਂ ਅਤੇ ਰੇਤਲੇ ਇਲਾਕਿਆ ਨੂੰ ਹਰਿਆਵਲ ਨਾਲ ਭਰ ਦਿੱਤਾ। ਜਿਸ ਸਦਕਾ, 172 ਕਿਸਮਾਂ ਦੇ ਪੰਛੀਆਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਦਰਖਤਾਂ ਤੇ, ਆਲਣੇ ਬਣਾਕੇ, ਘਰ ਪਰਿਵਾਰ ਸਮਾਜ ਮਿਲੇ। ਦੋ ਲੱਖ ਤੋਂ ਵੱਧ ਜਾਨਵਰਾਂ, ਪਸ਼ੂਆਂ ਨੂੰ ਘਰ ਪਰਿਵਾਰ, ਭੋਜ਼ਨ, ਪਾਣੀ, ਹਵਾਵਾਂ ਆਕਸੀਜਨ ਫਲ ਸਬਜ਼ੀਆਂ ਦਾਲਾਂ ਮਿਲ ਰਹੀਆਂ ਹਨ। ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਰੋਜ਼ਗਾਰ ਮਿਲੇ ਅਤੇ ਬ੍ਰਾਜ਼ੀਲ ਦੇਸ਼ ਨੂੰ 293 ਦੁਰਲੱਭ ਕਿਸਮਾਂ ਦੇ ਬੀਜ ਪਨੀਰੀਆਂ ਅਤੇ ਪੋਦੇ ਮਿਲੇ ਹਨ।ਇਨ੍ਹਾਂ ਸੀਨੀਅਰ ਸਿਟੀਜਨ ਦੇ ਬੱਚੇ ਪੜ੍ਹਾਈ ਅਤੇ ਨੋਕਰੀਆ ਲਈ ਵਿਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਚਲੇ ਗਏ। ਇਹ ਆਪਣੇ ਘਰ ਵਿਚ ਆਰਾਮਦਾਇਕ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਬਤੀਤ ਕਰਨ ਦੀ ਥਾਂ,ਸਰਕਾਰਾਂ ਵਲੋਂ ਸੱਭ ਸੁੱਖ, ਸਨਮਾਨ, ਸਿਹਤ, ਤਦੰਰੁਸਤੀ, ਤਾਕ਼ਤ, ਇਲਾਜ ਲਈ ਧੰਨ ਦੌਲਤ ਅਤੇ ਸਹੂਲਤਾਂ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਆਪਣੇ ਦੇਸ਼, ਮਾਨਵਤਾ ਅਤੇ ਸੁਰਖਿਅੱਤ ਖੁਸ਼ਹਾਲ ਸਿਹਤਮੰਦ ਤਦਰੁੰਸਤ ਭਵਿੱਖ ਲਈ ਲੋੜ ਅਤੇ ਜ਼ਰੂਰਤਾਂ ਅਨੁਸਾਰ ਸਮਾਜ ਸੇਵਾ ਦੇ ਕਾਰਜ ਲੱਭੇ, ਉਥੇ ਦੇ ਲੋਕ, ਬਹੁਤ ਛੋਟੇ ਛੋਟੇ ਘਰਾਂ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਜੋਂ ਫਾਲਤੂ ਜ਼ਮੀਨ ਤੇ ਫੁੱਲ, ਫਲ, ਸਬਜ਼ੀਆਂ ਦਾਲਾਂ ਅਤੇ ਦਰਖਤ ਲਗਾਏ ਜਾਣ। ਆਪਣੇ ਦੇਸ਼, ਪ੍ਰਤੀ ਸੱਚੇ ਪਿਆਰ, ਸਤਿਕਾਰ, ਹਮਦਰਦੀ, ਵਫ਼ਾਦਾਰੀਆ ਦੀਆਂ ਆਦਤਾਂ, ਭਾਵਨਾਵਾਂ, ਵਿਚਾਰ, ਇਰਾਦੇ ਅਤੇ ਮਾਹੋਲ, ਬਚਪਨ ਤੋਂ ਹੀ ਸਕੂਲਾਂ ਵਿਖੇ ਪੈਦਾ ਹੋਣ ਕਾਰਨ, ਇਨ੍ਹਾਂ ਵਲੋਂ ਆਪਣੇ ਦੇਸ਼, ਬੱਚਿਆਂ, ਨੋਜਵਾਨਾ ਦੀ ਸੇਵਾ ਸੰਭਾਲ, ਸਿਖਲਾਈ, ਸਿਹਤ, ਤਦੰਰੁਸਤੀ, ਸੁਰੱਖਿਆ ਲਈ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਯਤਨ ਕੀਤੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਵਾਤਾਵਰਨ ਦੀ ਸੰਭਾਲ ਲਈ ਲੋਕਾਂ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਅਧਿਆਪਕਾਂ ਨਾਗਰਿਕਾਂ ਵਲੋਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਪਨੀਰੀਆਂ, ਜੰਗਲ ਅਤੇ ਵਾਤਾਵਰਨ ਪਾਰਕ ਤਿਆਰ ਕਰਨ ਲਈ ਜਦੋਜਹਿਦ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।ਵਿਦਿਆਰਥੀ, ਅਧਿਆਪਕ, ਨਾਗਰਿਕ ਆਪਣੇ ਦੇਸ਼, ਸਮਾਜ, ਘਰ ਪਰਿਵਾਰਾਂ ਦੀ ਉਨਤੀ ਖੁਸ਼ਹਾਲੀ ਸੁਰੱਖਿਆ ਲਈ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦਾ ਸਾਥ ਦਿੰਦੇ ਹਨ।ਸੱਭ ਦੀ ਸਹਾਇਤਾ ਨਾਲ, ਇਸ ਸੀਨੀਅਰ ਸਿਟੀਜਨ ਜੋੜੀ ਨੇ 18 ਸਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਦੇਸ਼, ਧਰਤੀ ਮਾਤਾ, ਵਾਤਾਵਰਨ ਨੂੰ ਸ਼ੁੱਧ ਸਵੱਛ ਪਵਿੱਤਰ ਸੋਹਣੇ ਬਣਾਕੇ, ਆਪਣੇ ਦੇਸ਼ ਅਤੇ ਦੁਨੀਆ ਵਿੱਚ ਸਨਮਾਨ ਇੱਜ਼ਤ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤੇ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਸੀਨੀਅਰ ਸਿਟੀਜਨ ਹੋਕੇ ਵੀ ਹਰੇਕ ਇਨਸਾਨ ਦਾ ਆਪਣੇ ਦੇਸ਼, ਸਮਾਜ, ਸਰਕਾਰਾਂ, ਵਾਤਾਵਰਨ, ਪਬਲਿਕ ਸੁਰੱਖਿਆ, ਬਚਾਉ ਮਦਦ ਪ੍ਰਤੀ ਵੱਧ ਜ਼ੁਮੇਵਾਰੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਵਿਚਾਰ ਇਰਾਦੇ ਅਤੇ ਆਦਤਾਂ ਹਨ, ਇਸੇ ਕਰਕੇ ਉਹ ਲੋੜ ਤੋਂ ਵੱਧ ਪੈਨਸ਼ਨਾਂ ਅਤੇ ਸਹੂਲਤਾਂ ਨਹੀਂ ਲੈਂਦੇ। ਬੈਂਕਾਂ ਵਿੱਚ ਧੰਨ ਦੌਲਤ ਸੋਨਾ ਚਾਂਦੀ ਹੀਰੇ ਇਕੱਠੇ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ।ਉਨ੍ਹਾਂ ਕੋਲ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਗਿਆਨ, ਤਜਰਬੇ, ਅਭਿਆਸ, ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਵਿਚਾਰ, ਇਰਾਦੇ ਅਤੇ ਆਦਤਾਂ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਪਰ ਲਾਲਚ, ਇਛਾਵਾਂ, ਖਾਹਿਸ਼ਾਂ, ਫੈਸ਼ਨ, ਮੋਜ਼ ਮਸਤੀਆਂ, ਐਸ਼ ਪ੍ਰਸਤੀਆਂ ਸੰਵਾਦ ਅਤੇ ਦਿਖਾਵੇ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ।ਹਰੇਕ ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਸੀਨੀਅਰ ਸਿਟੀਜ਼ਨਾਂ ਨੂੰ ਬੱਚਿਆਂ, ਨੋਜਵਾਨਾਂ, ਮਜ਼ਦੂਰਾਂ ਅਤੇ ਕਰਮਚਾਰੀਆਂ ਤੋਂ ਟੈਕਸ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤੇ ਧੰਨ ਦੌਲਤ ਰਾਹੀਂ, ਸਰਕਾਰਾਂ ਵਲੋਂ ਸੀਨੀਅਰ ਸਿਟੀਜਨ ਨੂੰ ਘਰਾਂ ਵਿੱਚ ਹਰ ਪ੍ਰਕਾਰ ਦੀਆ ਸਹੂਲਤਾਂ, ਆਰਾਮ ਕਰਨ ਲਈ ਦਿੱਤੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ ਪਰ ਉਥੇ ਕੋਈ ਵੀ ਸੀਨੀਅਰ ਸਿਟੀਜਨ, ਭਾਰਤੀਆਂ ਵਾਂਗ ਸੇਵਾ ਮੁਕਤ ਹੋਕੇ, ਸਵਰਗਾਂ ਵਿੱਚ ਜਾਣ ਲਈ, ਧਰਮ, ਧਾਰਮਿਕ ਸਥਾਨਾਂ ਅਤੇ ਧਾਰਮਿਕ ਲੀਡਰਾਂ, ਡੈਰਿਆ ਦਾ ਸਹਾਰਾ ਨਹੀਂ ਲੈਂਦੇ, ਉਹ ਆਪਣੇ ਦੇਸ਼ ਸਮਾਜ ਨਿਯਮਾਂ ਕਾਨੂੰਨਾਂ ਅਸੂਲਾਂ ਅਤੇ ਫਰਜ਼ਾਂ ਪ੍ਰਤੀ ਹਮੇਸ਼ਾ ਵਫ਼ਾਦਾਰ ਅਤੇ ਇਮਾਨਦਾਰ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ।ਮਿਲਣ ਵਾਲੀ ਪੈਨਸ਼ਨਾਂ ਰਾਹੀਂ ਆਰਾਮ ਨਾਲ ਜੀਵਨ ਬਤੀਤ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਮੌਤਾਂ ਨਹੀਂ ਉਡੀਕਦੇ ਸਗੋਂ ਮਰਦੇ ਦਮ ਤੱਕ, ਹਰ ਨਾਗਰਿਕ ਅਤੇ ਸੀਨੀਅਰ ਸਿਟੀਜ਼ਨ ਲੋੜ ਅਨੁਸਾਰ ਸਿੱਖਿਆ ਸੰਸਥਾਵਾਂ, ਸਮਾਜ, ਬੱਚਿਆਂ , ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ, ਅਧਿਆਪਕਾਂ, ਨਾਗਰਿਕਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਸੁਰੱਖਿਆ ਅਤੇ ਦੂਸਰਿਆਂ ਦੇ ਸਨਮਾਨ ਬਚਾਓ ਮਦਦ, ਨਿਯਮਾਂ, ਕਾਨੂੰਨਾਂ, ਅਸੂਲਾਂ, ਮਰਿਆਦਾਵਾਂ, ਫਰਜ਼ਾਂ, ਪ੍ਰਤੀ ਜਾਗਰੂਕ ਅਤੇ ਸਿਖਿਅਤ ਕਰਨ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਦੇਸ਼ ਨੂੰ ਸੁਰੱਖਿਅਤ,ਸ਼ਕਤੀਸ਼ਾਲੀ, ਤਾਕਤਵਰ, ਸਿਹਤਮੰਦ, ਤਦਰੁੰਸਤ, ਖੁਸ਼ਹਾਲ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਯਤਨਸ਼ੀਲ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਵਾਤਾਵਰਨ ਦੀ ਸ਼ੁੱਧਤਾ, ਸਵੱਛਤਾ, ਸੰਭਾਲ ਲਈ, ਸੁਰੱਖਿਆ, ਬਚਾਉ, ਸਨਮਾਨ, ਉੱਨਤੀ, ਖੁਸ਼ਹਾਲੀ ਲਈ ਅਤੇ ਕਿਸੇ ਕੁਦਰਤੀ ਜਾਂ ਮਨੁੱਖੀ ਆਫ਼ਤ ਸਮੇਂ ਪੀੜਤਾਂ ਨੂੰ ਬਚਾਉਣ ਲਈ ਜੰਗੀ ਪੱਧਰ ਤੇ ਯਤਨਸ਼ੀਲ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਸਰਕਾਰੀ ਪੈਨਸ਼ਨਾਂ ਅਤੇ ਸਹੂਲਤਾਂ ਲੈਕੇ, ਘਰਾਂ ਗਲੀਆਂ, ਮੁਹੱਲਿਆਂ ਜਾ ਧਾਰਮਿਕ ਸਥਾਨਾਂ ਤੇ ਵਹਿਲੇ ਬੈਠ ਕੇ, ਮੌਤਾਂ ਉਡੀਕਣ ਦੀ ਬਜਾਇ, ਆਪਣੇ ਦੇਸ਼, ਸਮਾਜ, ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ, ਨਾਗਰਿਕਾਂ, ਕਰਮਚਾਰੀਆਂ, ਮਜ਼ਦੂਰਾਂ ਅਤੇ ਵਾਤਾਵਰਨ ਨੂੰ ਸੁਰੱਖਿਅਤ, ਖੁਸ਼ਹਾਲ, ਸਿਹਤਮੰਦ, ਉੱਨਤ ਕਰਨ ਲਈ ਤਿਆਰ ਬਰ ਤਿਆਰ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ।ਇਸੇ ਕਰਕੇ ਇਹ ਛੋਟਾ ਜਿਹਾ ਦੇਸ਼, ਦੁਨੀਆਂ ਵਿੱਚ ਸਨਮਾਨਿਤ, ਉੱਨਤ, ਸੁਰਖਿਅੱਤ, ਖੁਸ਼ਹਾਲ, ਸਿਹਤਮੰਦ, ਤਦਰੁੰਸਤ, ਤਾਕਤਵਰ, ਸ਼ਕਤੀਸ਼ਾਲੀ ਹੋਕੇ, ਅੰਤਰਰਾਸ਼ਟਰੀ ਪੱਧਰ ਤੇ ਮਹਾਨ ਪ੍ਰਾਪਤੀਆਂ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਸਰਕਾਰਾਂ ਵਲੋਂ ਹਰੇਕ ਵਿਦਿਆਰਥੀ, ਅਧਿਆਪਕ, ਨਾਗਰਿਕ, ਕਰਮਚਾਰੀ ਨੂੰ ਆਤਮ ਰੱਖਿਆ, ਆਫ਼ਤ ਪ੍ਰਬੰਧਨ, ਸਿਵਲ ਡਿਫੈਂਸ, ਫਸਟ ਏਡ, ਫਾਇਰ ਸੇਫਟੀ, ਅਧੁਨਿਕ ਟੈਕਨਾਲੋਜੀ,ਸਾਇੰਸ, ਵਿਗਿਆਨ, ਖੇਡਾਂ ਲਈ ਉਤਸ਼ਾਹਿਤ ਕੀਤਾ ਜਾਦਾ ਹੈ। ਜੰਗਾਂ, ਮਹਾਂਮਾਰੀਆਂ, ਆਫਤਾਵਾਂ, ਆਉਣ ਸਮੇਂ ਆਪਣੇ ਦੇਸ਼, ਸਮਾਜ ਲੋਕਾਂ ਅਤੇ ਪੀੜਤਾਂ ਨੂੰ ਬਚਾਉਣ ਲਈ ਟਰੇਨਿੰਗ, ਅਭਿਆਸ, ਮੌਕ ਡਰਿੱਲਾਂ, ਕਰਵਾਈਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ,ਉਥੇ ਦੇ ਲੋਕਾਂ, ਕਰਮਚਾਰੀਆਂ, ਨੋਕਰਾਂ ਵਲੋਂ ਸਹੂਲਤਾਂ, ਸਨਮਾਨਾਂ ਅਤੇ ਵੱਧ ਧੰਨ ਦੌਲਤ ਸ਼ੋਹਰਤ, ਲੈਣ ਲਈ ਧਰਨੇ, ਜਲਸੇ, ਜਲੂਸ, ਹੜਤਾਲਾਂ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ, ਸਗੋਂ ਉਹ ਹਮੇਸ਼ਾ ਆਪਣੇ ਦੇਸ਼, ਸਮਾਜ ਬੱਚਿਆਂ, ਨੋਜਵਾਨਾਂ, ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ, ਦੀ ਉਨਤੀ, ਖੁਸ਼ਹਾਲੀ, ਸੁਰੱਖਿਆ, ਸਨਮਾਨ, ਸਿਹਤ ਤਦੰਰੁਸਤੀ ਲਈ ਯਤਨਸ਼ੀਲ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ।ਜਦਕਿ ਭਾਰਤੀਆਂ ਦੇ ਦਿਲ ਦਿਮਾਗ, ਭਾਵਨਾਵਾਂ, ਵਿਚਾਰਾਂ, ਆਦਤਾਂ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਪਿਆਰੇ ਦੇਸ਼, ਸਮਾਜ, ਘਰ ਪਰਿਵਾਰਾਂ, ਸਰਕਾਰਾਂ ਅਤੇ ਨਿਯਮਾਂ, ਕਾਨੂੰਨਾਂ, ਅਸੂਲਾਂ, ਮਰਿਆਦਾਵਾਂ, ਫਰਜ਼ਾਂ, ਜ਼ੁਮੇਵਾਰੀਆਂ ਪ੍ਰਤੀ ਨਫ਼ਰਤਾਂ ਅਤੇ ਵਿਰੋਧ ਹੁੰਦੇ ਹਨ।ਭਾਰਤੀ ਵਿਦਿਆਰਥੀ, ਅਧਿਆਪਕ, ਨਾਗਰਿਕ, ਕਰਮਚਾਰੀ ਕੇਵਲ ਅਧਿਕਾਰਾਂ ਹੱਕਾਂ ਅਤੇ ਸਹੂਲਤਾਂ ਲਈ ਜਦੋਜਹਿਦ ਕਰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ ਪਰ ਆਪਣੇ ਦੇਸ਼, ਸਮਾਜ, ਘਰ ਪਰਿਵਾਰਾਂ, ਵਾਤਾਵਰਨ, ਦੇਸ਼ ਦੀ ਪ੍ਰਭੂਸੱਤਾ, ਮਾਨਵਤਾ, ਨਿਯਮਾਂ ਕਾਨੂੰਨਾਂ, ਅਸੂਲਾਂ, ਪ੍ਰਤੀ ਵਫ਼ਾਦਾਰੀਆਂ, ਜ਼ੁਮੇਵਾਰੀਆਂ, ਸਹਿਣਸ਼ੀਲਤਾ, ਨਿਮਰਤਾ, ਸਬਰ ਸ਼ਾਂਤੀ ਵਾਲੇ ਫਰਜ਼ ਡਿਊਟੀਆਂ ਭੁੱਲ ਗਏ ਹਨ। ਦੇਸ਼ ਅਤੇ ਦੇਸ਼ ਦੀ ਉੱਨਤੀ, ਖੁਸ਼ਹਾਲੀ, ਸੁਰੱਖਿਆ ਅਤੇ ਸਨਮਾਨ, ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਵਸਦੇ ਘਰਾਂ, ਪਰਿਵਾਰਾਂ, ਸਮਾਜ ਅਤੇ ਧਾਰਮਿਕ ਸਥਾਨਾਂ ਤੋਂ ਉਪਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਜਿਸ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਨਾਗਰਿਕਾਂ, ਨੋਜਵਾਨਾਂ, ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ, ਕਰਮਚਾਰੀਆਂ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਦੇਸ਼ ਨੂੰ ਖੁਸ਼ਹਾਲ, ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਉੱਨਤ, ਸ਼ਕਤੀਸ਼ਾਲੀ, ਤਾਕਤਵਰ, ਸਿਹਤਮੰਦ, ਤਦਰੁੰਸਤ ਬਣਾਉਣ ਦੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਵਿਚਾਰ ਇਰਾਦੇ ਅਤੇ ਆਦਤਾਂ ਬਚਪਨ ਤੋਂ ਹੀ ਉਜਾਗਰ ਹੋ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਲੋਂ ਆਪਣੇ ਦੇਸ਼ ਲਈ ਹਰ ਪ੍ਰਕਾਰ ਦੀ ਕੁਰਬਾਨੀਆਂ, ਤਿਆਗ, ਸਹਿਣਸ਼ੀਲਤਾ, ਨਿਮਰਤਾ, ਪ੍ਰੇਮ, ਹਮਦਰਦੀ ਵਾਲੇ ਇਰਾਦੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਪਰ ਜਿਥੇ ਲੋਕ ਆਪਣੇ ਦੇਸ਼ , ਦੇਸ਼ ਦੀ ਪ੍ਰਾਪਟੀਆ, ਘਰ ਪਰਿਵਾਰਾਂ, ਹਵਾਵਾਂ ਪਾਣੀ ਭੋਜਨ, ਆਪਣੀਆਂ ਸਹੂਲਤਾਂ, ਖਾਹਿਸ਼ਾਂ ਦੀ ਪੂਰਤੀ, ਸਨਮਾਨ, ਉੱਨਤੀ, ਖੁਸ਼ਹਾਲੀ ਅਤੇ ਅਧਿਕਾਰਾਂ ਹੱਕਾਂ ਲਈ ਹੀ ਲੜਦੇ ਰਹਿਣ, ਉਹ ਦੇਸ਼ ਹਮੇਸ਼ਾ ਤਬਾਹੀ, ਬਰਬਾਦੀ, ਬਿਮਾਰੀਆਂ, ਲੜਾਈਆਂ, ਝਗੜਿਆਂ, ਧਰਨਿਆਂ, ਜਲਸੇ ਜਲੂਸਾਂ, ਲੁਟਮਾਰਾ, ਰਿਸ਼ਵਤਖੋਰੀਆਂ, ਹੇਰਾਫੇਰੀਆਂ, ਬੇਇਮਾਨੀਆ, ਹਿੰਸਾਂ ਅਤਿਆਚਾਰ ਆਦਿ ਵਲ਼ ਵੱਧਦਾ ਜਾਂਦਾ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਹੀ ਖ਼ਤਮ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।